با وجود فیلمنامه ی خیلی خوب و بازی متحر کننده ی تک تک بازیگراش، چیزی که خیلی دوسش داشتم این بود که شخصیت هاش خاکستری بودند!
یکی را سفیدِ سفید نکرده بودند و یکی را سیاهِ سیاه
شهرزاد با وجود شخصیت دوست داشتنی اش اشتباه میکرد و بزرگ آقا با همه ی اذیت کردن هاش، دلش نرم میشد
اینطوری بود که دل آدم واسه همه میسوخت :)))
به قول معلم تاریخمون امیر کبیر که این همه ستایش میشه، وقتی از تفرش خواسته بره تهران زن و بچش رو کلا ول میکنه.
و رضا شاه با همه ی خشونتش کلی خدمت میکنه به ایران
کلا که همه ما خاکستری هستیم :)