بانو سپیده!
اینجانب با ایشان در سال پنجم ابتدایی هم مدرسه ای بودم و آنجا با اوشون آشنا شدم و دوستی ما شکل نگرفت! زیرا بانو تنها یک دوست صمیمی داشتند که اگر اشتباه نکنم پریسا نامی بودند! و کس دیگری را تحویل نمی فرمودند!
مرحله ی بعدی دیدار رسمی ما سال دوم دبیرستان بود!
بانو سپیده شاگرد اول کلاس، دختری بسیار بسیار تمیز و بچه مثبت و مغرور البته! از آن دانش آموزانی که تغذیه مدرسه شان لقمه ی نان و پنیر گردو و یک ظرف میوه خرد شده و هویج بود! و همیشه ی خدا ردیف اول می نشستند و همه ی درس هارا از بر بودند و همه ی جزوه هارا می نوشتند و ادب و نزاکت دانش آموزی ایشان هم که مثال زدنی بود و گاهی حتی سرکوفت میشدند بر سر بقیه هم کلاسی ها! حتی از آن دانش آموزانی که وقتی همه ی بچه ها برای تعویض معلمی کلاس را ترک میگفتند ایشان در کلاس مینشستند یکه و تنها!
ایشان با وجود داشتن همه ی ویژگی های بالا، از آن دسته بچه درس‌خوان هایی نبودند که به بقیه بی اهمیت باشند. روزهای امتحان سپیده هرگز وقت آزاد نداشت و اتقدر به اشکال های بقیه جواب میداد و انقدر به هر کسی بدو مراجعه کند کمک میکرد که خود ان طرف خسته میشد و سپیده نه!
سال چهارم رسید.
کلاس ریاضی ها که تا سوم دبیرستان با هم جنگ داشتند کن فیکون شد کاملا!
همه ی آنهایی که از هم متنفر بودند یا حداقل از هم خوششان نمی آمد چقدر باهم خوب و صمیمی شدند! اصلا همه مان آرام گرفتیم! همه مان خوب شدیم با هم و بیشترین تغییر هم سهم که بود؟! بانو سپیده!
سپیده تغییر کرد به سپیده جان جان!
آنقدر این بشر دوست داشتنی شد که باور نمیکردیم آن سپیده ی مغرور هموست!!!
دیگر بعد از شوخی های بچه ها سر کلاس، به جای چشم غره های پر جذبه اش، با لبخند های عمیقش آشنا شدیم. انقدر برایمان لبخند های خوشگلش را زد که به همین لبخند ها معروف شد.
ان سپیده ی خشک و بی احساس کم کم سر کلاس ها نقطه بازی میکرد، در مواقع بزن برقص با کله و بشکن همراهی میکرد، شوخی میکرد و خلاصه انقدر خوب و دوست داشتنی شده بود که دلمان نمیخواست سال چهارم تمام شود
امروز که برای اولین بار خانه شان رفتم، درست مانند این بود که خانه دوست صدساله ام رفته ام! خیلی راحت بودم باهاش خیلی
و خیلی دوستش دارم! خیلی!
اینجاست که آدم به این باور میرسد که عمق دوستی به سن و سالش نیست!