مامانم هیچ وقت نمیتونه فقط تلویزیون ببینه! همیشه باید کنارش یه کاری بکنه مثلا تابلو فرششو ببافه یا ظرف بشوره یا برگه تصحیح کنه و... خلاصه میگه به نظرم پای تلوزیون بیکار نشستن وقت تلف کردنه...
به نظر من فیلم فقط یه داستان که به تصویر کشیدن نیست، یه عالمه هنره
بنظرمن آدم باید انقدر تو فیلم غرق شه که بلند بلند بخنده، گریه کنه، اگه ترسید جیغ بزنه یا دستشو ببره جلو دهنشو تعجب کنه، یا بغض کنه یا هیجان زده بشه، وقتی شگفت زده شد چشماش باز بشه و هی بگه وااااای! گاهی وقتا حتی فیلمو استپ کنه تا حس هاشو حضم کنه...
باید انقدر فقط به فیلمی که در حال پخشه دقت کنه که دور و نزدیک شدن دوربین رو، لرزش چونه ی بازیگر، حرکت چشم ها، لبخند های محو، حرف هایی که توی نگاه میزنن، بغضی که توی صداست، برق توی چشم و خلاصه همه و همه چیزو ببینه!
درست فیلم ببینیم، اونوقت می بینید یجوری از دیدن فیلمه کیف کردید که باورتون نمیشه...
وسط فیلم حرف نزنید، سوال نپرسید، خاطره تعریف نکنید، شاید یکی مثل من کنارتون باشه که دوست داره با همه وجودش فیلم ببینه!
اینطوری میشه که من همیشه فیلم هامو برای اولین بار تنها، و با هندزفری می بینم :)