بخش زیادی از علاقه ام به کسی، به این ربط داره که به "خودم" در کنار اون شخص چقدر علاقه دارم!
***
یه دختر خاله دارم که خیلییییی دوستش دارم. اصلا اگه خواهر بزرگتر داشتم انقدر خوب نمیبود که دخترخالم هست
فقط چون خیلیییی آدم سروزبون دارو فان و باحالیه، من که در کنارش قرار میگیرم میشم یه بچه ی آرووووم و خجالتی و حتی بی دست و پا! بی دست پا هم بخاطر اینکه توی کارهای خونه هم از نظر سرعت مثل فرفرست :))) هم همه کاری بلده! ازین دخترا که اگه ولشون کنی ترشی و مربا و لواشک که سهله، رب هم خودشون درست میکنن! و حتی از جنبه ی قرطی بودن هم استاااد توی مسائل مد و آرایش و مدل لباس و مدل مو و این حرفا
خلاصه که یکم اذیتم وقتی با همیم و هی باید تند تند ازم تعریف کنه تا روی فرم بیام
اونوقت یه دختر دایی هم دارم،در ظاهر آرووووم، خجالتی حتی! بعد من و اون که در کنار هم قرار بگیریم انقدرررر میخندییییم که بقیه صداشون درمیاد! یعنی شما تصور کنید هر بار که با ما میومد اراک، عیییین دو ساعتِ تو راه رو داشتیم غش غش میخندیدیم! دوتامون خیلی شیطون و شنگول میشیم کنار هم :)
نازه تو کار کردن هم دوتامون یواشیم و خوراک جفتی کار کردن :)
خلاصه که میخوام بگم انقدر آدمِ بی عیب و نقصی نباشید که آدم کنارتون از خودش خجالت بکشه :)) پیامِ من به دختر خاله ی مااااهم :) و همه ی آدم های بی عیب و نقص :)